Σπυράκης Ρ.

Η Γέννησή μου !

Στις 27 Ιουλίου 1989 στις 11.20 στο Μαγγίνειο Μαιευτήριο Αθηνών (του Αρεταίειου Νοσοκομείου) είδα το φως της ζωής για πρώτη φορά. Γιατρός ο κύριος Δημήτρης Μπότσης.
Ύψος 55 εκατοστά και βάρος τέσσερα κιλά και διακόσια πενήντα γραμμάρια. Στη συνέντευξη, ένα σπαρταριστό κλάμα, μάρτυρες ήταν ο Κύριος Μπότσης γυναικολόγος Μαιευτήρας ο κύριος Δημήτρης Σάρλας επίσης γυναικολόγος μαιευτήρας η κυρίας Μπέμπα και η κυρία Παπαθανασίου, μαίες.

Απ’ ότι μου είπαν αργότερα ταλαιπώρησα πολύ τη μανούλα μου για να βγω αφού ζύγιζα 4 κιλά 250 γραμμάρια, ήμουν στα 55 εκατοστά και ένα κεφάλι περίπου σαν εκείνο του Περικλή! Δηλαδή 36 εκατοστά διάμετρο!…Κάτι μου είπε η μαμά μου εκείνη τη στιγμή αλλά δεν το κατάλαβα γιατί είχα στραμμένη αλλού την προσοχή μου. Δεν πρόλαβα να χαρώ λίγο τη μανούλα μου και φρστ με βουτά η κυρία Μπέμπα και με πάει να με δείξει στο μπαμπά μου!«Ορίστε ο Καραμανλή σας»! είπε. Δε σας λέω τίποτα τα χείλια του είχαν φτάσει μέχρι τα αυτιά του! Όχι φυσικά για το Καραμανλή - αυτό θα το αναλύσουμε αργότερα – αλλά για μένα. Κει κοντά φυσικά ήταν ο παππούς και οι δύο γιαγιές μου! Ο παππούς χοροπήδαγε από τη χαρά του και η γιαγιά η Πόπη είχε βάλει τα δυνατά της να ψηλώσει μερικά εκατοστά για να μπορέσει να δει! Για να τη βοηθήσει η Μπέμπα με χαμήλωσε τόσο που για μια στιγμή νόμισα ότι έκανα βουτιά να πιάσω μπάλα σε τέρμα! Η γιαγιά η Βάσω άρχισε αμέσως τις ποιητικές της παρομοιώσεις και τις ευχές. Γιάτρα το χρυσό μου σα παπάκι είναι. Να σας ζήσει να μας ζήσει!.

Η νοσοκόμα συνέχισε τη δουλειά της! Με χώνει κάτω από τη βρύση και το παπάκι έκανε το πρώτο του μπάνιο! Κάτι νεύρα που είχα γιατί δεν μου έλεγε τίποτα από αυτά που θα μου έκανε ούτε και μου εξηγούσε μετά! Αμ δεν θα μεγαλώσω και δεν θα σε πετύχω κάπου θα θελα να της πω. Θα σου δείξω εγώ! Τέσσερις μέρες θα έμενα μέσα στο Μαιευτήριο ή έξω από τη μαμά αν θέλετε! Άρχισα ν’ ακούω και να βλέπω πράγματα για πρώτη φορά στη ζωή μου! Με τη μαμά μου φυσικά η γνωριμία μου έκλεισε τους εννιά-μιση μήνες και οι συστάσεις περιττές λοιπόν.

Άρχισα να θρέφομαι με κάτι που το λέγανε «μητρικό γάλα» και Ω το θαύμα αυτό έρεε από 2 βρυσούλες επί τόπου! Μπράβο! Το μπαμπά μου το γνώρισα για πρώτη φορά όταν με είχε χαϊδέψει όταν ήμουν μέσα στη κοιλιά της μαμάς. Ένα χέρι είχε περάσει απαλά πάνω και στους δυο μας και το αισθανθήκαμε. Οι συστάσεις τώρα ήτανε ένα δάκρυ που πέρασε από το δικό του μάγουλο στο δικό μου ένα φιλί στο μέτωπο ένα χαμόγελο και μια χειραψία! Τα λόγια του να σας πω την αλήθεια δεν τα κατάλαβα! Που να ξέρει κανένας ξένες γλώσσες σε τέτοια ηλικία!

Εκείνο όμως που φυσικά μου έμεινε και ποτέ δεν θα ξεχάσω είναι η μορφή του την οποία την επόμενη φορά την ξεχώρισα από 10 μέτρα μακριά οπότε και γω άρχιζα να κουνώ τα χέρια μου και τους αμέτρητους υπερ-γελαστικούς μυς του προσώπου μου! Ε τι να κάνουμε μπαμπάς ήταν αυτός και μάλιστα απ’ ότι έλεγε «αγωνιστής»! Έχετε ακούσει για κάτι φύλακες αγγέλους; Αν όχι η γιαγιά η Πόπη κάνει για μοντέλο! Η καλή μου μέρα νύχτα στο πλευρό και τον δυο μας ο,τι θέλαμε! Ο παππούς ο Χρίστος (σαν όνομα μπέρδεμα γιατί, όπως μου εξήγησαν αργότερα, είχε και αυτός το ίδιο όνομα με τον πατέρα μου, τον αδελφό μου αλλά και κράταγε λένε από Χριστέϊκο!»

Πέντε μέρες έκατσα σ’ αυτό το σπίτι. Ήρθε και ο θείος ο Μίμης μαζί με τ’ αστεία του από το χωριό να με δει . Απ’ το Μελίσσι ήταν ο παππούς ο Σπύρος η θεία η Κική η γιαγιά η Βάσω η γιαγιά η Ζωή ο άλλος ο Σπύρος η Νατάσσα. Απ’ το Κατσίγκρι η θεία η Γιάννα με την ομορφιά της, ντόπιοι, ο Βασίλης ο Τουρλεντές η Αθηνά και η Μυρτώ, ο Γιάννης ο Σκούφογλου και η Τούλα, η Γωγώ η Τσεκούρα και η Μαρία η Μαλιού, η Γιάννα η Μουστοπούλου και η Μαρίνα η Παπαχριστοδούλου. Περιττό να σας πως οι επισκέπτες εκτός από τα χαιδολοήματα και τα γλυκολούλουδα βάζαν και το χέρι τους στην τσέπη. Τριάντα μία Ιουλίου πήγα σπίτι. Παππούς γιαγιά μπαμπάς μαμά Λάντα και γω! Διαδρομή όνειρο ω! τι κόσμος ω! τι κίνηση ω! τι είδους ζωή άραγε νάναι αυτή σκέφτηκα.

Η πρώτη μου κατοικία: Κυκλάδων είκοσι δύο πρώτος όροφος διαμέρισμα επτά δωμάτιο θέα κήπο κρεβάτια μέσα αριστερά κοντά στη μαμά. Οι πρώτες αντιδράσεις: Κλαματάκια λίγα χαμογελάκια πολλά, κουνήματα ποδιών τε και χεριών συνεχή, λίγο γκρίνια τη νύχτα και φυσικά αυτό το κλάμα σινιάλο για το γάλα μου τη νύχτα. Τα πρώτα παιχνίδια: Λόγω άγνοιας του σπορ άφηνα τους άλλους να πάρουν την πρωτοβουλία και γω μάθαινα! Ακούστε τι ήταν παιχνίδι για μένα! «Χέρια» «Μπάνιο» «Νερά» «Αμπεμπα μπλον» «Ααα» «Ο Μίκυ της Νανάς»

Ο Γιατρός μου: …. Σπυρίδης. Τον είδα για πρώτη φορά στο σπίτι. Ο πατέρας μου τον φώναξε για να δώσει στη μαμά τις πρώτες παιδιατρικές οδηγίες…

Έτσι λοιπόν άρχισε η ζωή μου και ο μπαμπάς μου ανέλαβε την ποιητική έκδοσή της αλλά τι τα θέλετε τι τα γυρεύετε με δέκα πέντε χρόνια καθυστέρηση! Ποτέ όμως δεν είναι αργά γιατί πρώτα ωριμάζει το καλό κρασί και μετά πίνεται!

Προς το παρόν ραντεβού στα βαφτίσια μου που θα γίνουν στο Μελίσσι Κορινθίας.

Σπύρος Ρουμελιώτης
27/07/1989


Μικρό ιστορικό

Βρίσκομαι στη Κρήτη
Κοντά στο μπαμπά μου
το έτος 1992 στη περιοχή
Σκαλέτα Ρεθύμνου ή «Σταυρωμένος»
Και ειδικά για …μένα
Μετ-ονομασθείσα «Παπουτσωμένος»… !
«Επειδή είμαι τριών - μόνο - χρονών
Παρεκάλεσα τη Κρήτη να μου δανείσει
άλλα τριάντα έξι χρονάκια
από την μακρόχρονη και ένδοξη ιστορία της
για να φθάσω το μπαμπά μου
μέσω των …. Υποδημάτων του» !

Φωτό-Γιάννα

«Μη με βλέπεται λοιπόν μικρό
Εκεί που είστε σεις σήμερα έρχομαι και γω
μόνο που τούτον τον καιρό
δεν διαθέτω Ιντερνετ εδώ
Γι’ αυτό και η μαμά μου
φύλαξε καλά σε μια φωτογραφία
την αφεντομουτσουνά μου
Να τη στείλω μια μέρα
στη αγαπητή νουνά μου
Για να δειγματίσει λέει τα φιλό-γλωσσα παιδιά
Να μπούνε γρήγορα σε υποδήματα φαρδιά
Αν θέλουνε να πατάνε στη μητέρα γη
στέρεα και αναπαυτικά» !

Ο μπαμπάς μου με τα λόγια τα δικά μου!
Αύγουστος 1992/26 Φλεβάρη 2005

Σπυράκο μου γειά σου!
«καλώς ήλθες»

Τώρα πιά είσαι αρκετά μεγάλος μπορείς και να διαβάζεις, μπορείς και να κρίνεις, εκφράζεσαι μόνος σου. Δεν έχεις ανάγκη από κάποιον άλλο να μιλήσει για σένα. Τώρα πια γράφεις εσύ ο ίδιος τη ζωή σου. Σκέφτηκα όμως, για όλα τα προηγούμενα χρόνια σου που δεν μπορούσες να εκφραστείς καλά, να κρατήσω στο χαρτί κάποιες εκφράσεις, κάποια περιστατικά, κάποιες λεξούλες που θα στα θυμίζουν οι σελίδες αυτού του τετραδίου. Θάνε σκόρπιες σκέψεις δικές μου δικές σου περιπέτειες…
Γεννήθηκες μια καλοκαιρινή μέρα, Πέμπτη 27 Ιούλη 1989 στις 11 και είκοσι το μεσημέρι.
Δυσκολευτήκαμε λίγο και οι δύο, αλλά στο τέλος πήγαν όλα καλά. Η δυσκολία ήταν … το μεγάλο σου κεφαλάκι, που εμπόδιζε τη γέννησή σου. Αφού περιμέναμε ολόκληρη την Τετάρτη στο νοσοκομείο, την Πέμπτη το μεσημέρι με τη βοήθεια του γιατρού, σε είδα για πρώτη φορά, μετά από εννέα μήνες αχώριστη συντροφιά. Όπως όλα τα μωρά και εσύ, σαν πρώτη αντίδραση, έκλαψες. Ένοιωσα ότι πρέπει να σε καθησυχάσω, να σε προστατέψω. Σου μιλούσα. Σε κράτησα στην αγκαλιά μου. Σου είπα «καλώς ήλθες» Σε φίλησα. Σε φίλησα. Το κλάμα σου όμως συνεχιζόταν
Σε αποχωρίστηκα για λίγο. Έπρεπε να σε πλύνουν, να σε ντύσουν. Ξέχασα. Σε πήγε η νοσοκόμα να σε δουν έξω, ο μπαμπάς ο παππούς ο Χρήστος, η γιαγιά η Πόπη και η γιαγιά η Βάσω. Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη για όλους μας…

Ιωάννα Χρήστου – Ρουμελιώτη
Ημερο-μέρες Σπύρου γεννήσεως