Cueillette Apolinnaire

Ρόδα και αγάπη
(Φωτο ΧΡ)
Το παρακάτω ποίημα είναι μια ακόμη προσπάθεια ελεύθερης απόδοσης
του ποιητικού λόγου του G.Apolinnaire έτσι όπως τον προσλαμβάνω σήμερα
 

Του κήπου μου τα ρόδα
Ανθίζουν καλοκαίρι
Χλωμιάζουν τα φιλαράκια τους
Σαν σου φιλώ το χέρι 

Λυγίζει το κορμάκι τους
Σαν ο άνεμος σφυρίζει
Και για σένα το δρομάκι
Με τα φύλλα τους γεμίζει 

Ω καλή μου μην αφήνεις
Τα πεταλάκια τους να παν χαμένα
Αύριο τα λουλούδια των ονείρων μας
Θάναι μαραμένα
 
Βάλτα στο ποτήρι μου
Να πιω την ευωδιά τους
Γλυκιά η μέθη του έρωτα
Και πίνει τη ψυχή μου 

Ερήμωσε ο κήπος μου
Φύγανε οι πεταλούδες
Ποτίστηκαν  τα χώματα
Με δάκρυα και ελπίδες 

Λουλούδι είναι η αγάπη
Χλωμό τριανταφυλλάκι
Και ταχιά θε να πεθάνει
Γιατί τάφησες χωρίς νεράκι 

Από το Il y a του
Guillaume Apolinnaire,

La cueillette 

Nous vînmes au jardin fleuri pour la cueillette.
Belle, sais-tu combien de fleurs, de roses-thé,
Roses pâles d'amour qui couronnent ta tête,
S'effeuillent chaque été ?

Leurs tiges vont plier au grand vent qui s'élève.
Des pétales de rose ont chu dans le chemin.
Ô Belle, cueille-les, puisque nos fleurs de rêve
Se faneront demain ! 

Mets-les dans une coupe et toutes portes doses,
Alanguis et cruels, songeant aux jours défunts,
Nous verrons l'agonie
Aux râles de parfums.

Le grand jardin est défleuri, mon égoïste,
Les papillons de jour vers d'autres fleurs ont fui,
Et seuls dorénavant viendront au jardin triste
Les papillons de nuit.

Et les fleurs vont mourir
dans la chambre profane
Nos roses tour à tour
effeuillent leur douleur.

Belle, sanglote un peu...
Chaque fleur qui se fane,
C'est un amour qui meurt !

Guillaume Apolinnaire, Il y a