ΟΙ ΜΗΝΕΣ του Κωστή Παλαμά

Ξέρεις τα' απάτητο βουνό που την κορυφή του χιόνι
Χειμώνα καλοκαίρι ζώνει;
Εκεί στη ρίζα του βουνού στέκει ένα σπίτι, κάτι
Που μοιάζει του ήλιου το παλάτι.
Μέσα στο σπίτι κάθονται δώδεκα Παλληκάρια
Με πρόσωπα σαν τα φεγγάρια.

Εκεί ο Γενάρης κάθεται, στο χιόνι τρέχει ο νούς του
Και στο Βοριά, στους ακριβούς του.
Εκεί ο Φλεβάρης, που άγρια τα κύματα κυλάει,
Γέρνει στης Μυγδαλιάς το πλάι,
Κι ο Μάρτης ο πεντάγνωμος, λιοντάρι όταν θυμώνη,
Και όταν γελάσει χελιδόνι.
Κι ο Απρίλης ο ανθοστέφανος, που πάει και τα κοπάδια
Βόσκει στα πράσινα λιβάδια,
Κι ο Μάης, που με το έρωτα τον ψυχοκυνηγάρη
Είναι ηλιογέννητο ζευγάρι.
Κι ο θεριστής, θησαυριστής οπόχει τα σιτάρια,
Του κάμπου τα μαργαριτάρια.
Να κι ο Αλωνάρης, δουλευτής όπου σταθεί και όπου γύρη,
Τον κατατρέχει το Λιοπύρι.
Να, κι ο Αύγουστος, πολύκαρπος, δροσάτος νυχτερεύει
Με το φεγγάρι που λατρεύει,
Κι ο Τρυγητής που λαχταρεί, σαν να είναι κόρης χείλια,
Τα ροδοκόκκινα σταφύλια,
Κι ο μήνας του Αη Δημητριού, πόχει μια γλύκα ξένη,
Κάτι σαν πόθος που πεθαίνει,
Και τα' Αγι' Αντρέα ο γκαρδιακός, που βάζει φορεσιά του
Τα κιτρινόφυλλ' από κάτου,
Κι ο άλλος που κλαίει και που βογκάει και που γεροντοφέρνει
Κι όλο ένα κρύο τονε δέρνει.

Κι καρτερεί ο καθένας τους πότε στον κόσμο πέρα
Θα πάη με τα φτερά του αγέρα,
Στον κόσμο πέρα, που όλοι τους με καλωσύνην ίδια,
Του βρέχουν χίλια δυό στολίδια,
(στολίδια ωϊμέ ! που δεν χαλάν την Δυστυχία τη σκύλα
Και της Κακίας τη μαυρίλα).
Όμως κανένας απ' αυτούς δε χαίρεται τη χάρη του πρωτογέννητου Γενάρη,
Οπόχει την Πρωτοχρονιά μοναχοθυγατέρα,
Τη Ρήγισσα τη χρυσοχέρα !
Η Μοίρα την εμοίρανε. Απ' το δικό της χέρι
Το κάθε τι να πέφτη, αστέρι.
Κι ό,τι, χαρίζ' η Ρήγισσα, κι αν είναι τιποτένιο,
Να δείχνεται μαλαματένιο.
Για τούτο ο κόσμος, μάγισσα, για μια στιγμή μπροστά σου
Με το γοργό το πέρασμά σου,
Ο μαύρος κόσμος γίνεται τραντάφυλλο τα' Απρίλη
Με σφραγισμένα ακόμα χείλη,
Που μ' ένα αλαφροστάλαγμα, και πριν η αυγούλα φύγη,
Η θεία δροσιά το γλυκανοίγει !

Κωστής Παλαμάς
1890

Οι στρατιώτες υπο-χωρούν σιγά-σιγά
Μες στη ταραγμένη νύχτα της πόλης
Άκου πως χτυπά η ερωτευμένη μου καρδιά
Αυτή η καρδιά η τόσο ακριβή
Να γιατί σ' αγαπώ τόσο πολύ !

Σ' αγαπώ χωρίς τέλος γλυκιά μου
Εσύ είσαι το νόημα της ζωής μου
Είσαι η μόνη χαρά μου
Καθότι η Αγάπη είναι το πάθος μου
Ο ήλιος μου και όλη η ζωή μου !

Άκου πως χτυπά η καρδούλα μου
Λες και περνά μεραρχία πυροβολικού
Άκου τον γενναίο Πυροβολητή
Για σένα παίρνει θέση δωρητή
Καρδιάς στη μικρή μου αδελφή !

Αδελφούλα μου σε κρατώ σφιχτά
Σου ανήκω Μου ανήκεις
Μαζί θα πορευτούμε
Μίλα μου για τα μικρά κι' ασήμαντα
Που εμψυχώνουν όποιον τα' ακούει !

Ένα τραμ διέρχεται με ταχύτητα
Τρυπάει τη νύχτα, τη γυάλινη νύχτα
Εκεί που στρατοπεδεύει η καρδιά μου
Τα όμορφά σου μάτια λάμπουν στο σκοτάδι
Άκου της ερωτευμένης μου καρδιάς το χτυποκάρδι !

Σήμερα είδα ένα σημάδι
Να συμπορεύεται με τ' άλογό μου
Ίσως ήταν ένα αγγελούδι
Που ερχότανε από κάποια εξορία
Και να μπροστά μου ως γλυκιά οπτασία !

Τα πανέμορφά του μάτια Ω τι μάτια
Τα φτερά του τα ξανθά μαλλιά του
Τραγουδούσε γλυκά με μυστηριώδης λέξεις
Που ηχούσαν όμορφα στα αυτιά μου σαν σούσουρο
Κι ήμασταν μόνοι, ολομόναχοι !

Και ξαφνικά βρέθηκα κατάχλομος
Να ιππεύω μέσα σε βαθύ φαράγγι
Κι ο άνεμος το μακρύ του ποίημα να σφυρίζει
Και τον ήλιο να καλεί και το άστραμμά του
Και στο εύ-μορφο πουλί γω να λέω σ' αγαπώ !

Χρήστος Ρουμελιώτης
Δευτέρα, 31 Μαρτίου 2008
5:46:59 μμ

Λου μου, θα ήθελα και πάλι να σου μιλήσω για την αγάπη
Πώς να σου το πω, η αγάπη είναι σαν τον πρωινό ήλιο που
παίρνει την ανηφοριά της ημέρας (ζωής) στο ώμο του !
Ο ήλιος με τις αχτίνες του σαλεύει τις ψυχές μας και
προσπαθεί να τις ενώσει !
Αγαπημένη μου θέλω να νιώθεις ευτυχισμένη
Η πίστη μου σε σένα πηγάζει από την ομορφιά σου
Ουάου ουάου νάσου μπροστά μου ολόγυμνη !
Θεά μου μόνο εσένα λατρεύω !
Τα στήθη σου έχουν την γεύση του χακί και των φραγκοσύκων !
Οι γλουτοί σου είναι σαν γλυκό κουταλιού που και τους λατρεύω
γλυκιά μου !

Ένα χάδι σαν τον αφρό της θάλασσας λες και σε έχει γεννήσει
Όταν με κοιτάς τα μάτια σου αστράπτουν
Σαν ένα σπαθί με γλυκιά κόψη έτοιμο να βαφτεί με αίμα !
Όταν κοιμάσαι γίνεσαι η Γλύκα των οργίων μου
Και το έδεσμα της θείας λειτουργία μας !
Όταν σκύβεις γίνεσαι Δύναμη μιας φλόγας στον άνεμο !
Καίγομαι στη φωτιά σου είμαι της αγάπης σου ο Φοίνιξ
Που πεθαίνει και ξαναγεννιέται κάθε μέρα !

Κάθε μέρα
Αγαπημένη μου
Έρχεται προς εσένα
Σαν ένα τραμ που
Τρίζει και τσιρίζει
Πάνω στις ράγες που ακολουθώ
Η νύχτα μου στέλνει τις βιολέτες της
Δέξου της να πάρτης
Ο ήλιος γλυκο+πεθαίνει
Όπως πεθαίνει η ιστορία μιας παλιάς αγάπης
Οι βιολέτες παιχνιδίζουν
Εάν με χρυσό σε στεφάνωνε η μέρα
Με γιρλάντες η νύχτα θα έκανε το ίδιο !

Χρήστος Ρουμελιώτης
24/3/2008 10:36 μμ

(Le texte ci-dessus d' Apollinaire en Francais)

Mon Lou je veux te reparler maintenant de l'Amour
Il monte dans mon coeur comme le soleil sur le jour
Et soleil il agite ses rayons comme des fouets
Pour activer nos âmes et les lier
Mon amour c'est seulement ton bonheur
Et ton bonheur c'est seulement ma volonté
Ton amour doit être passionné de douleur
Ma volonté se confond avec ton désir et ta beauté
Ah ! ah ! te revoilà devant moi toute nue
Captive adorée toi la dernière venue
Tes seins ont le goût pâle des kakis et des figues de barbarie
Hanches fruits confits je les aime ma chérie
L'écume de la mer dont naquit la déesse
Evoque celle-là qui naît de ma caresse
Si tu marches Splendeur tes yeux ont le luisant
D'un sabre au doux regard prêt à se teindre de sang
Si tu te couches Douceur tu deviens mon orgie
Et le mets savoureux de notre liturgie
Si tu te courbes Ardeur comme une flamme au vent
Des atteintes du feu jamais rien n'est décevant
Je flambe dans ta flamme et suis de ton amour
Le phénix qui se meurt et renaît chaque jour
Chaque jour
Mon amour...