Εμείς τα δένδρα είπαμε φέτος να πάρουμε το λόγο και γιαυτό πέρα από τη δική μας τη φωνή, που θέσαμε εν ρύμη παρακάτω, ζητήσαμε βοήθεια και από τα πουλιά του Αριστοφάνη καθώς και από τη λαϊκή παράδοση που είναι τόσο πλούσια σε κάλαντα με οικολογικές ευαισθησίες : Ο πλανήτης μας κινδυνεύει. Η άκρατη υλοτόμηση των δασών, οι πυρκαγιές, το λιώσιμο των πάγων η τρύπα του όζοντος μας έχει συγκλονίσει. Ευκαιρία λοιπόν τώρα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα να θυμίσουμε στους φίλους μας τους ανθρώπους ότι καιρός  είναι να σκύψουν περισσότερο πάνω στη φύση και να αφουγκραστούν την αναπνοή της. Να σκεφθούν πως είναι δυνατόν να μην την παραδίδουν στις φλόγες, να περιορίσουν δραστικά την εκπομπή αερίων που καταστρέφουν το όζον και να σταματήσουν να δηλητηριάζουν το έδαφος και τα νερά της.

 

Εμείς τα δένδρα είπαμε φέτος να πάρουμε το λόγο

Και να ευχαριστήσουμε συνάμα και εν τω γραπτώ τω λόγω

Τα πουλιά του Αριστοφάνη που να χαρίσουν θέλουνε στο κόσμο…

 

Α. Ευχές πουλιών…

 

"Πλούτη, υγεία και ζωή,

Νιάτα ειρήνη και ξεφάντωμα,

Γέλια, χαρές και του πουλιού το γάλα…

Ανθρωποί μου

πλούσιοι να γενείτε και με τόσο πολλά πολλά

Ασήκωτα αγαθά να φορτωθείτε"!

(Απόσπασμα από τις όρνιθες του Αριστοφάνη)

 

Β. Ύμνο στον Πάνα (τον θεό των Δασών)

«Ω μούσα του άλσους

Τσιουτσίου τσιουτσίου τσιουτίγξ

Που χίλιους κελαηδάς σκοπούς, μαζί σου εμείς

Και στων βουνών τις κορυφές και στα βαθειά φαράγγια,

τσιουτσίου τσιουτίγξ

Σε δένδρο φουντωμένο καθισμένα,

τσιουτσίου τσιουτίγξ

μέσ’ από τους καστανούς ξεχύνουμε λαιμούς μας

ιερά μελωδικά τραγούδια για τον Πάνα

και σοβαρούς χορευτικούς ρυθμούς για την Κυβέλη,

τοτοτότο τοτοτότο τοτοτίγξ

Εκείθε σαν τη μέλισσα ένας ποιητής, ο Φρύνιχος

Γευόταν τον καρπό απ’ αμβρόσιες μελωδίες

Και το τραγούδι που έφερνε γλυκό ήταν σαν το μέλι,

τσιουτσίου τσιουτίγξ»

(Απόσπασμα από τις όρνιθες του Αριστοφάνη, ύμνο στο θεό των δασών Πάνα και τη θεά των βουνών Κυβέλη)

 

Γ. «Να τα πούμε»;

 

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου,

Για βγείτε, δες τε, μάθετε, πού ο Χριστός γεννιέται

Γεννιέται και βαφτίζεται στο μέλι και το γάλα.

Το μέλι τρων οι άρχοντες, το γάλα οι αφεντάδες

Και το κηρί της μέλισσα το τρώει η Παναγίτσα…

 

Σ’ αυτό το σπίτι πούρθαμε, πέτρα να μην ραίσει

Κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει…

Εσένα πρέπει αφέντη μου, στα πεύκια να κοιμάσαι,

Βελούδα να σκεπάζεσαι κι αφέντης να λογάσαι.

Κυρά μου, σα θα στολιστείς, να πας στην εκκλησιά σου,

Χρυσά λουλούδια πέφτουνε, από την περπατησιά σου…

 

Καλημέρα σας βουνά,

Καλημέρα θάλασσα

Και καλή Πρωτοχρονιά !...

(Απόσπασμα από κάλαντα των Χριστουγέννων μιας άλλης εποχής)…

 

Δ. «Να τα πούμε»;

 

Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία,

Βαστάει πέννα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι,

Το καλαμάρι έγραφε και το χαρτί εμίλιε.

Και στο ραβδί του ακούμπησε, να πει την αλφαβήτα.

Και το ραβδί ήτανε ξερό, χλωρά βλαστάρια επέτα,

Κι απάνω στα κλωνάρια του πέρδικες κελαηδούσαν ….

(Απόσπασμα από κάλαντα Πρωτοχρονιάς μιας άλλης εποχής)…

 

Ε. «Να τα πούμε»;

 

Εμείς τα δένδρα ευχόμαστε Χρόνια Πολλά

Στου Αριστοφάνη τα αγαπημένα μας πουλιά

Και στης γης τα ειρηνόφιλα ανθρώπινα μυαλά

 

Εμείς τα δένδρα διαμαρτυρόμεθα σφοδρά

Γιατί αφανισμό υφίσταται η φυσική ομορφιά

Από την άκρατη των α-λόγων αποκοτιά

 

Εμείς τα δένδρα διαμαρτυρόμεθα σφοδρά

Γιατί μας στολίζουν με λαμπόνια πνικτικά

Που στάζουν εκμετάλλευση αλα κινεζικά

 

Εμείς τα δένδρα διαμαρτυρόμεθα σφοδρά

Γιατί ζούμε στη φύση σε δάση πυκνά

Και προστασία δεν έχουμε από τη φωτιά

 

Εμείς τα δένδρα διαμαρτυρόμεθα σφοδρά

Και δεν θέλουμε μόνο στολίδια λαμπερά

Αλλά έχουμε ανάγκη από αγάπη και δροσιά…

 

Καλοί μας άνθρωποι, και για να μην λέτε ότι μόνο διαμαρτυρόμεθα  και τραγουδιστά μάλιστα ευχαριστούμε όλους όσους μας νοιάζονται με κάθε τρόπο. Εμείς πάντα θα τους προσφέρουμε καλοτυχία, χαρά, ευτυχία, δροσιά, προστασία, ελπίδα, αναπνοή αλλά και ξυλεία, τέχνη, κατοικία, και γλυκούς καρπούς… 

 

ΣΤ. Λαϊκές ευχές… 

 

«Καλά Χριστούγεννα!» με τη σκέψη της Υγείας και της χωρίς καμιά απουσία συγκέντρωσης των μελών του σπιτιού.

«Καλή Χρονιά!» με την ελπίδα και τον εκβιασμό της Τύχης για την εξασφάλιση τουλάχιστον ενός χρόνου χαράς και σοδειάς, και :

«Χρόνια πολλά!» ένα παραπάνω τόλμημα, για την ποθητή Μακροζωία !!!(Ευχές από το βιβλίο του Δημ.Σ.Λουκάτου, εκδόσεις Φιλιππότη) 

 

Χρίστος Ρουμελιώτης, φίλος δένδρων

Αθήνα, Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου 2007

3:08:15 πμ

Ομοικαταληξίες για τη Dona Linda
(Les dicts d' Amour a Linda)
Ελεύθερη απόδοση ποιήματος
του Guillaume Apolinnaire
από τη συλλογή "Il y a"
(Traduction libre en Grecque)

T’ όνομά σας αν και λίγο αδρό

Επειδή είναι δικό σας, είναι γλυκό

«Ωραία» θέλει να πει στα ισπανικά

Όπως ακούγεται, αρέσει αληθινά

 

T’όνομα σας μελαγχολεί στα Γερμανικά

Στην απριλιάτικη αύρα, θροΐζει απαλά

Και θυμίζει μια ιστορία απ’ τα παλιά που,

Κάθε βράδυ νεράιδες τραγουδάγανε γλυκά…

 

Α ναι, αυτό το όνομα δηλώνει επίσης ομορφιά

Αλλά και αρχαία πόλη Lindos ελληνικιά

Που φυτρώναν άλλοτε ρόδα όχι αγκαθωτά

Και περιστέρια περιστέρες φλέρταραν ερωτικά !

 

Ωραία μου Λινδία προς το παρών σιωπώ

Φθινόπωρο σαν έλθει δεν θάστε πια εδώ

Στην πόρτα σας μπροστά θε να στηθώ

Μη φεύγετε. Θα κλαίω με λυγμό !

 

Και όλα θα θυμίζουν εσάς, σαν

Δαχτυλίδια χρυσά, ρουμπίνια ακριβά

Μάτια φωτεινά

Στη θύμισή μου θ’άρχονται συχνά !

 

Νύχτες σκοτεινές σας κρύβουν τα μαλλιά

Καημός με φεγγάρι θε να μου καίει τη καρδιά

Άνεμοι θεόσταλτοι σας παίρνουν μακριά

Άστρο λαμπερό θα σας φέγγει από ψηλά

 

Το φθινόπωρο τα φύλλα θροΐζει

Το φόρεμά σας ανεμίζει

Το κεφάλι μου …βουίζει

Το φύλο σας σαν λουλούδι μυρίζει

Φθινόπωρο στο κήπο μου ανθίζει…

 

Μαντόνα μου γλυκιά

Φύλλα ξερά

Άδεια αγκαλιά

Βράδια με αστροφεγγιά

Όλα θα θυμίζουν εσάς

Μαντόνα μου γλυκιά

 

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Τρίτη, 4 Δεκεμβρίου 2007

8:08:15 μμ

Les dicts d’ amour a Linda
Guillaume Apolinnaire
(Γαλλικό πρωτότυπο κείμενο)
(Traduction libre en Grecque ci-dessus)

 

Votre nom très paϊen, un peux prétentieux 

Parce que c’est le votre en est délicieux

Il veut dire «jolie» en espagnol, et comme

Vous étés, on dit vrai chaque fois qu’on nomme

 

Ce nom devient mélancolique en allemand

Aux brises de l’Avril, il bruisse doucement, 

C’est le tilleul lyrique, un arbre de légende

D’ou chaque nuit, des lutins fous sortent en bande.

 

Enfin, ce rare nom qui dit votre beauté,

Ce fut aussi le nom d’une antique cite,

Qui florissait jadis parmi les roses belles

Dans Rhodes, l’île ou roucoulent les colombelles. 

 

Lorsque vous partirez, je ne vous dirai rien,

Mais après tout l’été, quand reviendra l’automne,

Si vous n’étés pas la, zézayante,O Madone,

J’irai gémir a votre porte comme un chain 

 

Et tout me parlera de vous pendant l’absence:

Des joyaux vus chez les orfèvres transmueront 

Leurs gemmes en mauvais prestiges qui seront

Vos ongles et vos dents comme en réminiscence 

Et tout me parlera de vous pendant l’absence.

 

Et, chaque nuit sans lune attestant vos cheveux,

Je verrai votre ennui dans chaque nuit lunaire. 

Mais puisque vous partez l’on ne soit débonnaire 

Et fixe mon étoile et l’astre que je veux

Dans chaque nuit sans lune attestant vos cheveux.

 

Quand l’automne viendra, le bruit des feuilles sèches

Sera de votre robe un peu le bruissement. 

Pour moi, vous sentant proche, en un pressentiment

Le feuille chue aura le parfum des fleurs fraîches, 

Quand l’automne viendra hante de feuilles sèches. 

 

Madone au Nonchaloir, lorsque vous partirez, 

Tout parlera de vous, même la feuille morte,

Sauf vous qui femme et mobile comme la porte

Avant le premier soir de danse m’oublierez,

Madone au Nonchaloir, lorsque vous partirez.

Εργο του Vassilis Marros
ζωγράφου από το Μελίσσι Κορινθίας
που γεννήθηκε το 1897 περισσότερα...

UN OISEAU QUI CHANTE

Un oiseau chante ne sais ou

C’est je crois ton âme qui veille

Parmi tous les soldats d’un sou

Et l’oiseau charme mon oreille

 

Ecoute il chante tendrement

Je ne sais pas sur quelle branche

Et partout il va me charmant

Nuit et jour semaine et dimanche

 

Mais que dire de cet oiseau

Que dire mes métamorphoses

De l’âme en chant dans l’arbrisseau

Du coeur en ciel du ciel en roses

 

L’oiseau des soldats c’est l’amour

Et mon amour c’est une fille

La rose est moins parfaite et pour

Moi seul l’oiseau bleu s’égosille

 

Oiseau bleu comme le coeur bleu

De mon amour au coeur celestre

Ton chant si doux répète-le

A la mitrailleuse funeste

 

Qui claque al’ horizon et puis

Sont-ce les astres que l’on sème

Ainsi vont les jours et les nuits

Amour bleu comme est le coeur même 

 
Guilleaume Apolinnaire Calligrammes

 

Το κελάδημα
Ελεύθερη απόδοση ΧΡ

 

Ένα  πουλάκι κελαηδά

Η ψυχή Σου ξαγρυπνά

Στριατώτες παντού

Μελωδία μαγεύει τον (ν)ου

 

Άκου πόσο γλυκά κελαηδά

Πάνω στο κλαράκι

Μέρα νύχτα δεν σταματά

Το καναρίνι το καναρινάκι

 

Αλλά τι να πω

Σε τι να πια να μεταμορφωθώ

Σε άσμα ψυχής μέσα στο λαγούμι

Ή σε ουράνιο αγγελικό τραγούδι

 

Ω στρατιώτες πως είναι η αγάπη σας ;

Εμένα η αγάπη μου είναι μία κόρη

Τριανταφυλλένια σε ομορφιά

Στα δάση τις κοιλάδες τα βουνά…

 

Πουλί πουλάκι

Της αγάπης του ουρανού παιδί

Άκου αυτό το τραγουδάκι

Του πολύ-βόλου φριχτή φωνή

 

Τρά-τρα-τρα-τρά

Άστρα άστρα σπαρτά

Μέρες και νύχτες περνούν

Οι αγάπες σαν πουλιά πετούν

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Παρασκευή, 30 Νοεμβρίου 2007

5:28:49 μμ

Vassilis Marros

Les canons tonnent dans la nuit

On dirait des vagues tempête

Des coeurs où pointe un grand ennui

Ennui qui toujours se répète

 

Il regarde venir là-bas

Les prisonniers l’heure est si douce

Dans ce grand bruit ouate très bas

Très bas qui grandit sans secousse

 

Il tient son casque dans ses mains

Pour saluer la souvenance

Des lys des roses des jasmins

Eclos dans les jardins de France

 

Et sous la cagoule masque

Il pense a des cheveux si sombres

Mais qui donc l’attend sur le quai

O vaste mer aux mauves ombres

 

Belles noix du vivant noyer

La grande folie en vain vous gaule

Brunette écoute gazouiller

La mésange sur ton épaule

 

Notre amour est une lueur

Qu’un projecteur du cœur dirige

Vers l’ ardeur égale du coeur

Qui sur le haut Phare s’ érige

 

O Phare-fleur mes souverains

Les cheveux noirs de Madeleine

Les atroces lueurs des tirs

Ajoutent leur clarté soudaine

Α tes beaux yeux O Μadeleine !

 

Calligrammes
Gillaumme Apolinnaire 

 

 

Δια-σταύρωση …ριμών 
ΧΡ

 

Οι κανονιές τη νύχτα σχίζουν

Σαν άγρια κύματα π’ αφρίζουν

Ο πόνος τις καρδιές κομματιάζει

Πόνος που εκεί μόνιμα ουρλιάζει

 

Οι ώρες κυλούν

Οι φυλακισμένοι σκυφτοί περπατούν

Το αβέβαιο μας (τους) περιμένει

 Σαν σκόνη απ’ τον ουρανό φερμένη 

 

Το κράνος του κρατάει στα χέρια

Σαν λουλούδια ή …περιστέρια

Τριαντάφυλλα κρίνα και γιασεμί

Άνθισαν και πάλι στο Paris (παρί)

 

Και κάτω από τη μάσκα η κουκούλα

Θυμάται τα μαλλιά της τα σκούρα

Αλλά ποιος στην αποβάθρα άραγε τον περιμένει

Ω μαύρη θάλασσα κυματο-φορεμένη !

 

Ω καρποί ωραίοι στρογγυλευμένοι καρποί

Κανέναν δεν θ’ αφήσω να σας πειράξει

Άσε μικρό μου μελαχρινάκι

Στον ώμο σου να τιτιβίσει το πουλάκι…

 

Η αγάπη είναι λάμψη

Η λάμψη είναι Φάρος

Ο Φάρος είναι πάθος…

Που σημαίνει Σωτηρία

 

Φάρος  Λουλούδι  Σωτηρία

Eίσαι για μένα ωραία μου Κυρία

Η λάμψη των πυρών η φοβερή

Την ματιά σου Ω Μανταλένα

Δεν μπορεί να-νταγωνιστεί !

 

Από τη συλλογή "Καλλιγράμματα " του Γκιγιώμ Απολιναίρ

Χρήστος Ρουμελιώτης

Πέμπτη, 29 Νοεμβρίου 2007

9:24:19 μμ

La boucle des cheveux noirs de ta nuque est mon trésor
Ma pensée te rejoint et la tienne la croise
Tes seins sont les seuls obus que j'aime
Ton souvenir est la lanterne de repérage qui nous sert à pointer la nuit
En voyant la large croupe de mon cheval j'ai pensé à tes hanches
Voici les fantassins qui s'en vont à l'arrière en lisant un journal
Le chien du brancardier revient avec une pipe dans sa gueule
Un chat-huant ailes fauves yeux ternes gueule de petit chat et pattes de chat
Une souris verte file parmi la mousse
Le riz a brûlé dans la marmite de campement
Ça signifie qu'il faut prendre garde à bien des choses
Le mégaphone crie
Allongez le tir
Allongez le tir amour de vos batteries
Balance des batteries lourdes cymbales
Qu'agitent les chérubins fous d'amour
En l'honneur du Dieu des Armées
Un arbre dépouillé sur une butte
Le bruit des tracteurs qui grimpent dans la vallée
Ô vieux monde du XIXe siècle plein de hautes cheminées si belles et si pures
Virilités du siècle où nous sommes
Ô canons

Douilles éclatantes des obus de 75
Carillonnez pieusement

Guillaume Apollinaire (1880 - 1918)

 

Το πυροβόλο !
Προσ-έγγιση ΧΡ

 

Αγαπώ τα μαλλιά σου…

Η σκέψη μου είναι και δικιά σου

Αγαπώ τα οβι-δένια στήθη σου

Η θύμηση σου είναι η μόνη μουσική που μ’ αρέσει !

Αντί για σένα ένα … άλογο έχω συντροφιά…

Οι στρατιώτες διψάνε για νέα…

Ο σκύλος του νοσοκόμου κλαφουνάει…

Μια κουκουβάγια με άχαρα μάτια κοιτάζει…

Ένα ποντικάκι παίζει με τις μύγες…

Ο μάγειρας άφησε να του καεί το ρύζι!

Τα μεγάφωνα ουρλιάζουν : Άρξατε πυρ!

Άρξατε το πυρ της αγάπης με τα πυροβόλα σας!

Κρατάτε ψηλά τα κύμβαλα του πολέμου !

Που βαράν προς τιμή του Αρη !

Ένα δένδρο χάνει τη φυλλωσιά του από τις μπαταριές

Γκριτζανάνε τα τρακτέρ στην κοιλάδα…

Ω κόσμε των πανέμορφων καμινάδων του 19ου αιώνα !

Ω αρρενωπές ελπίδες του αιώνα που ζούμε !

Ω κανόνια…Ω κανονάκια…

Ω οβίδες των εβδομήντα πέντε χιλ.

Ρίχτε, ρίχτε με ευλάβεια… για την αγάπη !

Guillaume Apollinaire (1880 - 1918)

 

Christos Roumeliotis

Κυριακή, 25 Νοεμβρίου 2007

7:32:58 μμ